Het is vandaag Hanno’s verjaardag. Maar hoe vier je een dag als deze? Herdenken? Maar we weten niet of Hanno dood is. Een taart aansnijden? Zonder Hanno erbij voelt dat extra leeg. Het is een situatie waar we nog geen goed antwoord op hebben. Dit blijven lastige en emotionele dagen. Wat zou ik mijn kinderen graag een antwoord willen geven op de vraag waar hij is en of hij nog terugkomt. Of we mogen hopen of mogen rouwen. Of we zijn verjaardag mogen vieren of hem mogen herdenken.
De afgelopen weken hebben we intens meegeleefd met de familie en vrienden van Anne Faber. Anne Faber is gevonden. De zoektochten in bijna dezelfde gebieden, de media-aandacht, de politie… het bracht ons weer terug naar de paniek en onzekerheid van 3,5 jaar geleden. We leven mee met de familie en vrienden van Anne Faber en kunnen ons enigszins voorstellen wat zij doorgemaakt hebben. We wensen hen heel veel sterkte bij het verwerken van dit verdriet.
Het was goed om te zien dat er met alle macht is gezocht naar Anne, vanaf het allereerste begin. De vraag of er ook meer van Hanno gevonden zou zijn als er vanaf het begin zo intensief gezocht zou zijn, laat ons niet los. Bij een vermissing van een volwassene wordt normaal gesproken de eerste 48 uur geen actie ondernomen, terwijl de kans om dan iets te vinden het grootst is. Ik ben dan ook heel blij met de Kamervragen van Tweede Kamerleden Kathalijne Buitenweg (GroenLinks) en Attje Kuiken (PvdA) over de mogelijkheid om een Amber Alert in te zetten bij vermiste (jong)volwassenen.
Ik zou ook aandacht willen voor het opheffen/verruimen van de privacy bij een vermissing. Weegt de privacy van één iemand op tegen het verdriet, de onmacht, het onbegrip van alle mensen die hij achterlaat? Misschien had de politie meer kunnen vinden van Hanno en wisten we nu meer als we niet steeds tegen de privacy-wetgeving waren aangelopen. Die gedachte is onverteerbaar. Tenslotte pleit ik voor de mogelijkheid om aangifte bij de politie te kunnen doen, wat nu niet kan bij een vermissing zolang er geen sprake lijkt te zijn van een misdrijf. Dat geeft de politie de bevoegdheid meer en dus beter onderzoek te doen.
Een vermissing is bizar. Het is onmogelijk om uit te leggen hoe het voelt om niet te weten wat er met Hanno is gebeurd en waar hij is. Het blijft ons dag en nacht bezighouden, ook na 3,5 jaar. De voortdurende onzekerheid, de spanning en emoties zijn fnuikend.
We hebben als gezin, familie en met Hanno’s vriendenkring een modus gevonden om een enigszins normaal leven te leiden. Maar het is dun ijs. En we dreigen daar steeds weer doorheen te zakken als we oplopen tegen de bureaucratie. Die ervaar ik als onnodig en frustrerend en het vreet energie die we hard nodig hebben om met onze emoties te dealen.
Hypotheek aanpassen omdat de kosten te hoog zijn voor één salaris?: “Die hypotheek bent u samen aangegaan, dus heeft u zijn handtekening nodig.”
Kinderopvangtoeslag?: “Volgens onze systemen is meneer werkloos en thuis, dus die heeft u niet nodig”.
Zijn bedrijf stopzetten omdat het niet meer bestaat? “Dat moet meneer zelf doen”.
Niemand schijnt te weten wat je moet doen bij een vermissing. Het is bizar hoe slecht dit geregeld is in Nederland. Op simpele vragen weet niemand een antwoord. Bijvoorbeeld hoe iemand die wordt vermist, ingeschreven moet staan bij de burgerlijke stand. Deze inschrijving heeft gevolgen voor het fiscale partnerschap en bijvoorbeeld de belastingaanslagen die nog steeds blijven komen. De tijd en energie die deze bureaucratie kost, heb ik hard nodig om onze kinderen te begeleiden na deze traumatische gebeurtenis, om zelf te werken en het huishouden te laten draaien. Pas na vijf jaar kunnen formele zaken worden geregeld via een verklaring van vermoedelijk overlijden. Tot die tijd weet geen enkele instantie hoe het moet. En zo’n verklaring aanvragen, is een grote emotionele stap.
De maatregelen die eerder zijn voorgesteld door de minister, zijn bij lange na niet toereikend: bewindvoering opent niet zomaar alle deuren en een contactpersoon bij de Belastingdienst helpt niet als die ook kastjes en muren tegenkomt en geen beslissingen mag nemen. Ik roep de nieuwe minister hierbij op om met betere oplossingen te komen: zoals een zakelijk adviseur die je kan helpen de zaken te regelen die deze bizarre situatie met zich meebrengt; duidelijkheid over de inschrijving bij de gemeentelijke basisadministratie om oplossingen mogelijk te maken; en mogelijkheden om zaken als Kinderopvangtoeslag goed te regelen.
Ondertussen maken we er met elkaar het beste van en doen we wat we kunnen. Mensen blijven meeleven. Juist rond emotionele dagen als Hanno’s verjaardag ervaren we dat en dit doet goed in deze ongelooflijke, bizarre en onvoorstelbare situatie waarin we zijn beland.